هیلا صدیقی ;هنوزم عشق میهن در سرت هست؟ Avec une traduction française

هیلا صدیقی
هنوزم عشق میهن در سرت هست؟

هوا بارانی است و فصل پاییز / گلوی آسمان از بغض لبریز

به سجده آمده ابری كه انگار / شده از داغ تابستانه سرریز

هوای مدرسه ، بوی الفبا / صدای زنگ اول محكم وتیز

جزای خنده های بی مجوز / و شادیها و تفریحات نا چیز

برای نوجوانی های ما بود / فرود خشم و تهمت های یكریز

رسیده اول مهر و درونم / پُر است ازلحظه های خاطرانگیز

كلاس درس خالی مانده از تو / من و گلهای پژمرده سر میز

هوا پاییزی و بارانی ام من / درون خشم خود زندانی ام من

چه فردای خوشی راخواب دیدیم !/ تمام نقشه ها بر آب دیدیم !

چه دورانی چه رویای عبوری !/ چه جستن ها به دنبال ظهوری !

من و تو نسل بی پرواز بودیم / اسیر پنجه های باز بودیم

همان بازی كه با تیغ سرانگشت / به پیش چشمهای من ترا كشت

تمام آرزوها را فنا کرد / دو دست دوستی امان را جدا کرد

تو جام شوكران را سر كشیدی / به ناگه از كنارم پر كشیدی

به دانه دانه اشك مادرانه / به آن اندیشه های جاودانه

به قطره قطره خون عشق سوگند / به سوز سینه های مانده در بند

دلم صد پاره شد بر خاك افتاد / به قلبم از غمت صد چاك افتاد

بگو، بگو آنجا كه رفتی شاد هستی ؟ / در آن سوی حیات آزاد هستی ؟

هوای نوجوانی خاطرت هست ؟ / هنوزم عشق میهن در سرت هست ؟

بگو آنجا كه رفتی هرزه ای نیست؟ / تبر، تقدیر سرو و سبزه ای نیست ؟

كسی دزد شعورت نیست آنجا ؟ / تجاوز به غرورت نیست آنجا ؟

خبر از گورهای بی نشان هست ؟ / صدای ضجه های مادران هست ؟

بخوان همدرد من، همنسل و همراه / بخوان شعر مرا با حسرت و آه

دوباره اول مهر است و پاییز / گلوی آسمان از بغض لبریز

من و میزی كه خالی مانده از تو / و گلهایی كه پژمرده سر میز
Aimes-tu toujours l’Iran
Elégie par Hila Sadighi
Traduction française par Darioush Bayandor

Il est pluvieux, c’est l’automne.
Le ciel déborde, la gorge serrée.
Les nuages sont descendus très bas,
Comme accablés de la chaleur d’été.

C’est la rentrée scolaire, elle est mélancolique,
Pleines des signes évocateurs,
La cour d’école, l’odeur du cahier et la craie,
La sonnerie aiguë de la clochette,
Qui annonce la première classe.

La punition des rigolades interdites,
Et des joies juvéniles sans importance,
Voilà qu’on récolte sans cesse,
Des fureurs et des reproches,

Je sens morose comme le ciel maussade,
Prisonnière à l’intérieur de ma colère,
Je sens seule, assise au côté des fleures fanées,
Car ta place sur le banc, reste vide.

Nos beaux rêves pour demain, hélas chimériques,
Des rêves fugaces pour quelque chose qui ne viendra pas !

Nous étions une génération sans aile,
Prise en proie par des faucons,
Les mêmes qui de leurs griffes tranchantes,
T’ont achevé devant mes yeux.
Tu avalas cette quintessence d’ciguë,
Et tu t’envole soudain aux cieux.
C’est fin des tous rêves, la réveille cauchemaresque,

Mais dis, as-tu retrouvé le bonheur ?
Y a-t-il de liberté de l’autre côté de la vie?
Souviens-tu toujours d’aires d’adolescence ?
Et portes- tu toujours l’amour de la patrie ?
Existe-t-il là-bas des crapules ?
Des canailles qui passent tout par la machette ?

Dis, tente-t-on de te dérober l’esprit ?
Ou te briser l’orgueil ?
Parle-t-on des tombes sans nom ?
Ou la jérémiade des mères en deuil ?

Chante avec moi mon ami, mon compagnons de route,
Vous tous de ma génération qui partagent ce fardeau :
C’est la rentrée et l’automne, une fois de plus.
Le ciel qui déborde, gorge serré.
Et moi avec le banc qui reste vide,
Au côté des fleurs fanées.